La darreira gaita (1)

Tot 'n un còp, au promeir estatge, una pòrta petèt. Fasiá quauquas menutas, lo crinament dau planchier sus sa testa lo teniá esvelhat, se decidèt a laissar la chalor de sas flaçaas, encara coma un nis fasiá guaire mas eüra venguàs pesantas coma la peira de la lecha sus l'ausèl arrapat. Sens esclarar, charjèt una vèsta mas demorèt pès deschauç per se tirar silenciós d'es la pòrta. Tenent son pols, s'esmunèt d'es l'ulheton.

L'intraa dau vielh immòble èra esclaraa tot eschàs per l'ampola que pendolava a son fiau en-dessús de la caja daus eschaleirs.

Son regard sonhava tot l’espaci entre la promeira marcha e la grand pòrta vitraa badant sus la charreira. Dengús poiá sortir sens que lo veguèsse. Aquelo que se permenava amont despuei un quart d'ora e que veniá de faire petar la pòrta poiriá pas li eschapar. De pas fasián crinar los eschaleirs de bòsc.

La gaunha aplataa, l'arcada machaa per lo cercle de fer de l'ulheton, espiava. Per fortuna, la menutariá destracaa de l'intraa teniá lo còp. D'uns jorns, esclarava a pro pena quauquas segondas, pas mesme lo temps de trovar sas claus. D'autres, clareiava – si quò se poiá dire d'aquelo paure lumet de quauques watts – tota una nueit de temps. Coneissiá ben lo problèma, ielo qu’èra lo solet abitant d’aquela vielha bastissa perduá au som d’un charreiron de la vila.

Sa lòtja de concièrge estava lo solet vestigi encara abitable de la barraca – e benlèu ben de tota la charreira. L’aure daus estatges èra completament arroïnat e sens dengús per çai viure despuei quasi dietz ans.

D’abòrd, fasiá una setmana de temps qu’aviá pas vegut anma viventa. Despuei l’aparicion d’aquel omenet dau chapèl e dau mantèl gris darreir la vitra de la pòrta. La nèula comblava la charreira. Demorèt quauquas segondas. Se veiàn pas sos uèlhs en causa dau chapèl que li barrava la meitat dau visatge.

Tant lèu apareissut, tant lèu despareissut.

Qu’èra despuei ’quelo jorn que li semblèt que se marchava, chasque vespre, amont en dessús de sa lòtja, dins l’apartament onte viviá soliá Madama Blancha. Una femna vielha qu’aviá meirat misteriosament sens que dengùs s’aperceguèsse de ren, sens bruch, sens laissar gis de laissas. Mas tot aquò fai de temps e qu’èra mas la promeira disparicion de tota una seguèla qu’anava voidar aquest immòble de tots sos abitants. Demorava mas ielo, lo morre aplatat contre lo bòsc de la pòrta, sonhant d’un uèlh los eschaleirs onte, logicament, dengùs deuriá pas aparéisser.

Lo bruch daus pas se sarrava d'es sa pòrta. Tarzariá pas de veire, sus la darreira marcha, los pès dau visitaire.

Daube un clacament metalic, lo lume se tuèt.

Dins los eschaleirs, leugeirs, de pas s’abrivèran. Puei, la grand pòrta, en se barrant, resplandiguèt.

de seure…

Marc Noalha