Miquièl Montanhon et Catarina

Extrait de 'La pèira d’ asard' de Joan-Claudi Forêt.

Lequn daus toristas que lai se venan sorilhar coneis le drama oscur que se joèt las autras fes a quauques pas de ielo, diens la montanha e l'ivèrn d'Ardecha, a dotze cents mètres de naut ? Ma grand-maire me contava quela istòria, la siá .
........................

Feniguèran per badar la pòrta d’es la Charossa. S’aclapèt sus una cheira. Tots los enfants èran cojats, levat sa filha ainaa que velhava la maire e l’apeitava. A lhi garèt sas bòtas. Le medecin restèt tota la nuet e se n’anèt le lendeman. Que poiá faire ? Èra tròp tard. La femna èra cremaa de la chiauraa, l’òme gramoleiava. Purusiá, gripa espanhòla ? Qui que zò sap ? Qu’èra rintrat per la bòrna de son èl mòrt que badava coma una nhafra. S’èra degramissat. Tant aiá baralhat contra le meichant temps, l’ivèrn d’Ardecha e sos chamins que meriguèt le trenta de decembre. Aiá a pena quaranta ans. Faliá pas diens quaus temps apeitar d’aida a dengús, sustot pas de l’eitat , tot eichàs dau vesin. Comptar ren que sus se, èsser le plus fòrt contra la natura. Mon reir-de-grand zòs èra pas eitat. Sa femna meriguèt le lendeman de ielo, vegiala de l’an nòve. Èra achavat zò tot, e mai l’anaa.

Lhòrs noms : Miquièl Montanhon e Catarina, filha Sanhòla. Miquièl e Catarina . Me fan pensar a ‘na cobla de beus que tiran vers le som d’un champ onta los apeita la Mòrt. Qué se faguèssan, lai devián ‘nar. Èran tragiques, un mot que l’aurian pas comprès, qu’aurián trovat savant. E nos, que cranhem plus ni freid ni fam, nòstres malheires nos rendan mai grotesques.