La nèu delh cocut

Eran a la fin de març. La Prima s'aprestava. Las risonadas delh solelh se venian mesclar a las darrèiras gaunhas de l'Eivern, entremeit sas cortinas de plèia freida e sas ramadas de pesés que pintravan los chamins.

Un matin, pasmins, lo Renovèl bofet sas auras las plus douças e tot belament la terra s'achaloret. A l'abric dos termes e dins las còstas a l'adreit, los prats reverdissan ...

Une velha bergeira se penset qu'aiara lo paure temps era achabat per de bòn e sortiguet gitar sas fèdas e lur jòines fedons que venian mas de brelhar. Era contenta: encara d'aqueste an, veirià felhar los arbres. Sos anhelons espingavan a son entorn; d'un jorn a l'autre, lo cocut chantarà a plen fiau !

N'avià tant jaud que se poguet pas retenhe de creidar elh mes de març:
"Adièu, Març e tas esmarcenchadas
Ièu ai sauvat mas anheladas
Encara d'aqueste an, m'auràs pas ma pelada !"

L'autre, lo darrièr sodard de l'Eivern, quò li agradet pas d'esse eissolentat per una velha fenna. Se pren e vai trobar lo mes d'abriau que lo champeirava:
"Presta-me tres jorns que ièu n'ai quatre
E las pels de la Velha farem batre !"

Abriau, bòn bogre, li faguet crédi de tres jorns e de tota la semana lo temps dessaret pas, un temps verd e freid coma s'era jamais vist per la sason: d'auras vivas, de plèias gialadas, per boradas, per gibornadas, las unas aprés las autras.

Los paures anhelons, transits, trop jòines per s'aparar crebéran darrièr una paret: la bergeira ne'n poguet gis sauvar ...

E dempeis aquel an, a l'entrada d'abriau, l'Eivern quièta pas nòste païs sans s'eivaruçar un darrièr còp, sans nos eschampar quauquas ponhadas de sa farina.

L'apèlan la nèu delh cocut.