Las clòchas vès Roma
Segon una istòria que pareissèt en la 'Semaine d'Yssingeaux' , lo 13 d'abrial de 1901
Contat per D. Grange
Çò que vos vau contar, aquò es dau temps que Matieu èra Matieulon. Aquò es ben totjorn la mèsme veaa en d'endreits que i a, mas mens que dins lo temps; los enfants d'anuèit, vesètz ben, aquò es pas d'enfants.
Avián dit a Matieulon que lo Jòus-Sant, las clòchas s'ennavan vès Roma, e que los enfants bièn sages las podián veire partir.
Autanben, l'escervelat Matieulon de quauques temps faguèt lo sage tant que poguèt. Poguèt benleau pas gaire, mas tant que poguèt. Doncas, lo Jòus matin, perçòque s'imaginava qu'èra estat sage, ne'n finissiá pas de questions: "Mamà, son pas encara partiás ? Son grandas, mamà, las alas de las clòchas ? Disètz, mamà, serai pro sage per las veire s'envolar ? E mon paire ? E ma sòr ? E ma petiòta soreta ? E mon frairon ?
La paura femna, aquò li cassava la tèsta; mas, aviá tant de plaser de veire son Matieulon content, que respondiá totjorn.
Tot d'un còp : Dig din dòn.
- Mamà, mamà, venètz viste, viste, viste, las clòchas partan.
- Pas encara, mon petit, fan lhors adieus.
Dig din, dòn, tornèt faire la petiotona. E puèi après: Bi, ban, ban. Aquò èra la segonda que disiá coma aquò. Un moment d'après, la gròssa arribèt: Pom, pom, pom. Sonava tot belament - per çò qu'èra velha - e tristament - per çò qu' aquò li fasiá de pena de laissar los vivents qu'aviá l'avèrti de desvelhar e los mòrts que fasiá dormir. La petiotona aviá l'èr de dansar dins lo clochèir, tant èra contenta d'anar en viatge.
Vos podètz imaginar si ad aquel moment, Matieulon sonhava, badava sos grands uèlhs, se botava sobre la ponta de sos pès, de paor d'èsser pas pro bèl. A ! la voliá pas mancar ! Ò ! nòn, aqueste còp èra estat sage, pro sage.
Tot d'un còp, la petiotona sonèt plus. Èra partiá, e Matieulon l'aviá pas veguá !
"Benleau, se diguèt Matieulon, èra tròp petita per que la poguèsse veire. Benleau se será esconduá exprès !" Mas, n'i aiá encara doas e Matieulon badava encara mèlhs sos uèlhs, se levava encara mèlhs sobre sos pès.
Tot d'un còp, plus de Bin ban ban ! La segonda èra amai partiá e Matieulon n'aviá encara ren vegut. Paure Matieulon ! Pensèt de ne'n plorar, de se fachar; mas, pas bèstia, se diguèt que chaliá èsser sage qu'au mens mancariá pas la gròssa.
La gròssa anava partir ! Sonava ben totjorn, mas, dins lo clochèir aquò fasiá: Om, om.
Un moment d'après, ren boujèt plus dins lo clochèir.
- Mamà, es partiá, aquò fai Om, Om vès Lo Cròs de Sant Peire , e la vèse pas.
- Mamà, mamà, es vès Las Talhaas , la vèse encara pas, viste venètz me la faire veire.
- Mamà, mamà, mamà, aquò es vès Lo Suchet qu'aquò fait om. Ò ! ià, ià, mamà, la veirai pas ? Mamà !
Un moment encara aquò bronzinèt dins los èrs, e puèis ren plus. Que Matieulon ne'n plorèt ! Mas, los enfants, aquò se consòla viste, sustot aquò a jamai tòrt.
Doncas, Matieulon que pensava qu'èra estat pro sage, se diguèt que benleau l'avián trompat, qu'aquò èra pas vrai que las clòchas s'envolavan. E s'ennanèt vès la glèisa.
Las còrdas que sonavan las clòchas pendolavan plus, doncas, las clòchas èran ben partiás. Aquò èra mas doncas ben vrai que chaliá èsser plus sage per las veire partir.
E vosautres, vodriatz benleau saupre si Matieulon es devengut dempuèi aquel temps pro sage per veire la clòchas s'envolar ?
Mas, quand las clòchas son tornaas, aquò es pas la pena de dire coma se son envolaas.
Paja precedenta /
Paja seguenta
