Las damas blanchas de Talhac

Aquò es un cònte bien vèlh, que las vèlhas disián delh costat de Pinòls ... I a bien de temps, totas las nuèits, quand la luna esclaira los champs, los bòsses, e los valats, e qu’una petiòta aura fai fremir las branchas daus pins. Mèjanuèit sòna endicòm. Tot duèrm. Lo ciau es plen d’estialas. Aiara .... un petiòt brut ! ... Aquò es mès lo riu que davala d’aise.

Pasmins encara, un autre brut, tot petiòt, coma si quaucús marchava sobre de plomas. Dins lo bòsc, las branchas s’escarton, per laissar passar, leugèiras, e vestudas de bèlas raubas blanchas, coma de domaisèlas. Sèis domaisèlas, de piaus lòngs e blonds ... Mès que son gentas !

Sòrton sans brut delh bòsc espés. E van vès un caire onte lo bòsc es estat aplatat. I a d’èrba douça que la luna esclaira coma un prat dalhat. Chascuna pausa a tèrra una bèla pèira plata, qu'aduèson de lhur cavèrna elh meitan delh boès. Se prenon per la man e tòrnon dançar. Òm diriá de fadas, leugèiras.

S'arrèston de dançar. S'assèton e se bòton a fialar la lana de lhur fedum. Aquelas domaisèlas venon aicí totas las nuèits, quand lo darrièr angelús a sonat elh cluchièr de Talhac ... Aquelas domaisèlas venon pas quand lo freid arriba. Pareis qu’un còp, en plen estiu, èron en trin de fialar lhur lana quand petèt coma un bèlh tronede. La tèrra se fendiguèt. Delh fons, montèt coma un bèlh fum, espés e negre ... Las domaisèlas blanchas èron plus aquí.