L’arribaa de la prima

L'autre matin l'aura bofava
coma dau temps de las meissons;
èra chaudeta e perfumava
com' au temps de las fenasons.

Quò èra aquèl’ aura chauda e douça,
que ven dau país dau meijorn,
que fai verdir lo blat que possa
e que fai espelir la flor.

Lo solelh lusiá de bòn' ora,
lo Ròse èra clhar coma un riu,
au ceal li aviá pas una borra,
aquò èra com' un jorn d'estiu.

E l-òm veiá verdear las branchas
daus grands pibons, e l'ametlièr
voirava sas floretas blanchas
coma un morcelon de papièr.

La premèira eironda arribava,
e coma entre març e abrial
lo cocut se mariar, chantava,
coma dison amont, a plen fial.

Tot vai florir ! tot serà fèsta !
serem d'abòrd au mes de Mai
e contarem sus nòstra tèsta,
mon Loís, un printemps de mai.